NATO Zirvesi'nde Türkiye'nin zaferi.

Bu zirvenin sonuçları üzerine uzman kalemler elbette etrafı cami, ağyarı mani bilgiler verecektir; hatta yazılıp çizilmeye başlandı bile, hem de istemezcüklerin yine olup biten gerçekleri göz ardı eden höykürmeleri atmosferinde...

Millet olarak bunu zafer olarak addedişimizin  belki de en önemli sebebi Nato Zirvesi'ne kendi ismimizle girmiş olmamızdı.

"Hindi" anlamındaki Turkey gitmiş yerine Türkiye gelmişti.

Bugüne kadarki bir asırlık varlığımızla "hindi" denmekten rahatsızlığınmızı dile getirecek cesaretimiz bile yoktu.

Daha kendi ismine sahip çıkmayan bir ülkeden ne beklenirdi gelip geçene baş eğmekten gayrı?...

Şahsiyeti inciten şeylerden ancak şahsiyet sahipleri incinir.

Şimdiye kadar ismimizi uluslararasi arenada kullanamamak, bir şahsiyet sorunuydu. Bunu sorun olarak görmeyen şahsiyet yoksunu insanlarla bugüne kadar yönetilmek gerçekten onur kırıcıydı.

Bu onursuzluk, vesayetin olmazsa olmaz ilkesiydi.

Bugün altılı masanın etrafındakilere bir de bu gözle bakmakta fayda var. Bunların hiçbirinin "hindi"yi sorun haline getirdiklerini görmedigimiz gibi getirmeyeceklerine de adımız gibi eminiz.

Bir kere Erdoğan'ın zaferinin Batının kendisini çok sevdiğinden kaynaklanmadığını bilelim. Kara gözü ile uzun boyuna hayran olduklarından mı? Asla değil. Bilakis bu, kararlı oluşundan, dik duruşundan, kendilerine rağmen gelişinden, halkıyla bütünleşmesinden, müslümanlara sahip çıkışından; velhasıl Allah'a gerçek kul oluşundan ileri gelmektedir.

Karşılarında;

Bütün engellemelere rağmen, karalamalara rağmen, iftiralara rağmen milletinin gönlündeki yeri sarsılmayan şahsiyetli ve dini bütun bir lider vardı.

Abdulhamid Hazretlerinin tüm projelerini bir bir hayata geçiren siyasi bir deha vardı.

Fatih'in izini takip eden ve gözü Roma'nın fethinde bir mucahid vardı...

İşte bu bir Osmanlı evladı dedirtecek kabiliyet ve merhamette bir Taptukbaba aşığı vardı...

Zalimin yüzüne haykırdığı sesiyle dünyanın sağır kulağında "One munite"  nidası vardı.

Suratlarında hala beş parmak gibi durmakta olan "Dünya beşten büyüktür" sözünün Osmanlı tokadı vardı...

Zirveye yansıyan fotoğraf karesinde bile Liderimiz önde ve diğerleri arkasındaki resme yansıyan bir manzara var ortada; heykelciler nerdesiniz? Alın size bir fırsat... Bir heykel konusu…Fakat heyhat... Heykeli dikilecek adam dersiniz de kusura bakmayın bizim o taraktan bezimiz olmaz.

Biz gönül erleriyiz, gönüller yapar gönüller dikeriz.

Heykel, yok oluş hikâyesinin son kertmesidir.

Oysaki biz, yok oluşun değil, sonsuzluk âleminin birer ferdiyiz.

Yönü karanlığadır heykelcilerin, o yüzden gölgeleri hep uzar hep uzaklaşır.

Bizde ise gölgeler hep bizi takip eder; çünkü yönümüz hakikatin sonsuzluk nurunadır.

Elbette batı arkamızdan yürüyecek. O da küfrün karanlığı değil mi, bedene nispetle gölgesi gibi...

Çünkü ne dediyse yerine getiren bir Anadolu yiğidi vardı karşılarında...

Eli mahkum Batı, el üstünde tutmaz mı bu arslan yürekli yiğidi?..

Tesadüfe yer yok İslam'da. Bu anlamda bu ne bir tesadüf ne de bir iyilik olsun diye Batı'nın bize bir hediyesidir...

Bu söke söke aldığımız haklarımızın bir hikayesidir...

Bu hikaye burada da bitmeyecektir.

Yirmi yıllık çalışmamızın vizyon tarihi 2023 olacaktır. NATO Zirvesi'ndeki bu zafer de vizyonumuzun dünyaya ilanının ayak sesleridir.

Köhnemiş dünyanın muhtaç olduğu adil düzenin muştusudur bu. Çünkü lafla peynir gemisi yürümüyor.

15 Temmuz Destanımızı "tiyatro" diye tiye alan Batının içimizdeki uşaklarına rağmen FETÖ'yü de PKK'yı da uluslararası düzeyde mutabik kalınan metne terör olarak kaydedişimiz lafla yürütülen peynir gemisiyle uğraşmadığımızın resmidir.

Bir zamanlar "İngilizce biliyor musun?" diye soru soran embesil, fonlanmış gazeteciye,  benimle görüşmek isteyen liderler Türkçe konuşsun derken, bugün Boris Johnson'un nasıl Türkçe konuştuğunu gördük.

Eziklere kapak olacak güzel şeyler oluyor TÜRKİYE'mde ..

Mustafa Salim

01 Temmuz 2023, Ankara